Katalog zbiorów biblioteki

Losy trzech kobiet uwikłanych w historię. Najpierw za wszelką cenę pragną przeżyć, a później na gruzach zbudować sobie nowe życie.

Jesień 1944. Właśnie dogasa powstanie. W podwarszawskich Włochach spotykają się trzy młode kobiety: Irenka, przedwojenna tancerka kabaretowa, Zośka, studentka architektury i Helenka, dziewczyna z kieleckiej wsi. Żadna z nich nie ma już rodziny, więc trzymają się razem. Każda z nich skrywa dramaty z przeszłości, każda też usiłuje ułożyć swoje życie od nowa, najlepiej jak można - kto wie, ile jeszcze potrwa. Cieszą je najprostsze rzeczy, kiełkują pierwsze uczucia mimo ciągłego strachu i nieustannej walki o przetrwanie.
Otaczająca je rzeczywistość nie jest łatwa, ścieranie się nowego porządku ze starym - wszystko to nie sprzyja młodzieńczym wzlotom i westchnieniom. A jednak.
W tle poszukiwania dóbr zagarniętych przez Niemców, barwne wojenne i powojenne życie oraz galeria postaci: handlarze, lekarze, profesorowie i Rosjanie, NKWD i UB.

Historie, ludzie i zdarzenia które opisuje autorka są prawdziwe, a w nie wpleceni zostają fikcyjni bohaterowie. I jak zwykle u Manuli Kalickiej, płaczemy i śmiejemy się na przemian, by na końcu zapytać, czemu to już koniec?

Małe podwarszawskie miasteczko, zwykły poniedziałek, wieczór.

Grupa nastolatek spotyka się na opuszczonym poddaszu. Jedna z nich przechodzi inicjację, która ma być jej przepustką do tego zamkniętego klubu. Trochę dziwnych rytuałów, wymiana fantów i. po wszystkim.
Julia jednak nie wraca do domu. I życie żadnej z uczestniczek tego wieczoru nie będzie już takie samo.
To wydarzenie to wpływa również na życie ich rodzin, sąsiadów, którzy już zawsze będą podejrzliwie na siebie spoglądać, szukając tego, który nie wahał się zrobić krzywdę młodej dziewczynie. Zasłony w oknach będą już zawsze szczelnie zaciągnięte.

Czy można ufać ludziom, którzy nas otaczają? Co ukrywają osoby pozornie dobrze nam znane?